Wizytę w Lubece zaczynam od spaceru po starym mieście. Wchodzę od strony dworca kolejowego, przez Bramę Holsztyńską (Holstentor), która uchodzi za symbol miasta, ale większe wrażenie robi na mnie Brama Zamkowa (Burgtor). Odwiedzam katedrę z olbrzymim krucyfiksem z XV w (warto na chwilę zajrzeć) i Kościół NMP (wstęp płatny –  tylko 2 €, ale… można sobie darować). Kościół św. Katarzyny z obrazem Tintoretta jest  zamknięty na głucho, może z powodu święta, muszę zadowolić się obejrzeniem pięknej fasady. Nie wchodzę na wieżę kościoła św. Piotra, choć miałam zamiar – jest zimno, pochmurno i wieje lodowaty wiatr (i to ma być majówka???!!!). Podziwiam za to kamieniczki przy Glockengießerstraße, zwłaszcza pod numerami 25, 41 i 49/51, dostojne wnętrza Szpitala Św. Ducha (wstęp wolny) i fasadę ratusza (wnętrze nie jest udostępnione zwiedzającym) .

 

W Lubece jest kilka muzeów, w tym dwa literackie. Przy Glockengießerstraße 21 mieści się Dom Güntera Grassa, autora „Blaszanego bębenka”, urodzonego w Gdańsku, lecz związanego z Lubeką ostatnim okresie życia. Wbrew legendzie w Domu Buddenbroków przy Mengstraße 4 nie urodził się ani autor „Buddenbroków”, Thomas Mann, ani jego brat Heinrich. Obaj tu jednak mieszkali, a dzisiaj kamienica mieści ekspozycje poświęcone zarówno samej powieści, jak i życiu pisarzy. Jest też muzeum Św. Anny, z kolekcją lokalnych dzieł sztuki sakralnej z XV i XVI wieku. Ja wybieram wizytę w dwóch innych muzeach: Europejskim Muzeum Hanzy i w maleńkim Behnhaus Drägerhaus (Königstraße 9-11). To ostatnie prezentuje mieszczańskie wnętrza z XVIII i XIX wieku i niedużą, lecz niezwykle cenną galerię malarstwa, między innymi obrazy Friedricha, Muncha, Macke, Kokoschki i Kirche (czynne od wtorku do niedzieli od 10.00 do 17.00, warto zajrzeć choćby na pół godziny).

 

 

Godne polecenia jest Europejskie Muzeum Hanzy (Europäisches Hansemuseum), otwarte w 2015 roku. Muzeum ma nowoczesną, multimedialną i interaktywną ekspozycję, w której układ chronologiczny nakłada się na tematyczny. Obejmuje okres od założenia Hanzy w wieku XIII po jej upadek w XVII stuleciu. Tematem są różne aspekty życia gospodarczego i społecznego, począwszy oczywiście od będącego istotą działalności Hanzy handlu, poprzez rzemiosło, transport morski, budowę domów i fortyfikacji, strukturę społeczną, prawa i obowiązki obywateli, aż po zdrowie (zarazy i ich następstwa ekonomiczne) i życie religijne.

Tak jak w tradycyjnych muzeach, w gablotach prezentowane są tu stare dokumenty i pieczęcie, odzież, naczynia itp. Mapy i wykresy natomiast pokazują rozwój miast, szlaki handlowe, przyrost i strukturę ludności. Znaczna część ekspozycji jest interaktywna – widz uruchamia biletem napisy na średniowiecznych murach, a potem tablice informacyjne dostępne w czterech językach (niemieckim, angielskim, rosyjskim i szwedzkim), wybiera tematy i miasta, o których chce się dowiedzieć więcej. Są też sale, w których za pomocą współczesnych rekwizytów odtwarzana jest atmosfera epoki, na przykład hali targowej – zwiedzający wędruje między straganami z tkaninami, futrami, artykułami metalowymi, produktami żywnościowymi itp.  W korytarzu wpadamy na naturalnej wielkości woskowe figury zakonników dominikańskich. Można się przestraszyć ich srogich min! Trafiamy też do sali ratusza, w której właśnie odbywają się obrady przedstawicieli Hanzy z całej Europy. Zajmujemy miejsca w ławach, zakładamy słuchawki i przysłuchujemy się burzliwej dyskusji kupców, reprezentujących swoje miasta. Jest rok 1518…  Wystrój sali imituje wnętrza z epoki – całość jest bardzo sugestywna, zwiedzający czuje się jak widz w teatrze, i to nie tradycyjnym, lecz przekraczającym bariery między sceną a widownią.

Europejskie Muzeum Hanzy, koło Burgtor,  czynne jest codziennie (nawet w poniedziałki!) od 10.00 do 18.00. Czas zwiedzania: 1 – 2 godziny. Bilety: 13 € , dzieci: 6,50 €. Świetnym przygotowaniem do wizyty w muzeum i do zwiedzania hanzeatyckich miast będzie lektura książki Henryka Samsonowicza , „Władczyni mórz”, wydanej w 1958 roku w Warszawie, dostępnej w sieci w formacie PDF.

Od 1987 roku Lubeka jest na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO.